11 พ.ย. 2551

แพทย์คีโมเข้ามาเยี่ยมแต่เช้ามืดเหมือนเคย และท่านก็บอกว่าวันนี้ยังห้ามออกจากโรงพยาบาล ให้อยู่ไปเรื่อยๆ ก่อน ซึ่งน้องสาวกับเราก็ยังงงๆ ว่าทำไมต้องอยู่ไปเรื่อยๆ เพราะแพทย์คีโมพูดเหมือนว่าน้องจะต้องอยู่พักฟื้นที่โรงพยาบาลนี้ตลอดไปแล้ว

ช่วงประมาณเก้าโมงกว่า พยาบาลเข้ามาแจ้งว่าจะทำการเอกซเรย์ปอดน้องดูปริมาณน้ำในปอด ขณะที่เอกซเรย์อยู่ แพทย์ทางปอดที่เป็นญาติขึ้นมาเยี่ยมอาการ แต่เมื่อพยาบาลแจ้งว่ากำลังเอกซเรย์อยู่ แพทย์ทางปอดที่เป็นญาติจึงกลับลงไปตรวจคนไข้ที่ด้านล่างก่อน และบอกว่าจะกลับขึ้นมาหลังจากที่แพทย์ได้เห็นฟิล์มก่อน

เมื่อแพทย์ทางปอดที่เป็นญาติเข้ามาตรวจเยี่ยมไข้ น้องไม่มีอาการเหนื่อยง่ายอีกแล้ว น้องจึงถามแพทย์ที่เป็นญาติทันทีว่าน้องกลับได้หรือยัง เพราะน้องไม่ชอบอยู่โรงพยาบาล เพราะให้น้องอยู่แต่ในห้องนั้น น้องรู้สึกอึดอัดและทำกิจกรรมอย่างอื่นไม่ค่อยได้ นอกจากนั่งอยู่บนเตียง แพทย์ที่เป็นญาติเลยบอกน้องว่า น้องจะกลับก็ได้ แต่น้องจะต้องมีเครื่องออกซิเจนช่วยหายใจที่บ้านก่อน ซึ่งพวกเราก็เลยปรึกษาแพทย์ที่เป็นญาติ ในตอนแรกคุณพ่อต้องการจะซื้อมาใช้เลย แต่ท่านก็แนะนำว่าให้เช่าเครื่องจะดีกว่า อย่าไปซื้อเก็บไว้ และแพทย์ที่เป็นญาติก็ออกไปให้พยาบาลช่วยติดต่อที่บริษัทให้ ซึ่งทางโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ได้ราคาพิเศษเฉพาะคนไข้ของโรงพยาบาลเท่านั้น

หลังจากนั้นเราก็เดินตามไปถามรายละเอียดต่อที่วอร์ด และแพทย์ที่เป็นญาติกำลังยืนทวนดูฟิล์มปอดของน้องอีกครั้ง เราจึงถามอาการแพทย์ว่าปอดของน้องเป็นอย่างไรบ้าง แพทย์ที่เป็นญาติก็บอกว่าปอดขวาแฟบไปแล้ว และเหลือเพียงแต่ปอดซ้ายที่จะช่วยให้น้องหายใจได้ และจากฟิล์มที่เอกซเรย์วันนี้เห็นว่าปริมาณน้ำของน้องกลับมามากขึ้นอีกแล้ว ถ้าที่บ้านมีเครื่องช่วยหายใจ แพทย์ที่เป็นญาติก็จะให้น้องกลับบ้านไปก่อน เพราะท่านเข้าใจถึงจิตใจน้องดี แต่แพทย์ที่เป็นญาติมีความคิดเห็นว่า ถ้าน้ำยังไม่ดีขึ้น อีกไม่นานน้องคงจะต้องกลับมาเจาะปอดอีกแน่ๆ ซึ่งจริงๆ แล้วใน ณ วินาทีนั้นเราก็ยังเข้าใจผิดเกี่ยวกับเรื่องปอดแฟบ เราและน้องยังเข้าใจว่าปอดแฟบจะกลับมาใช้งานได้เหมือนเดิม ซึ่งแพทย์ที่เป็นญาติอาจจะไม่ต้องการจะสื่อให้เราตรงๆ เพื่อตัดกำลังใจคนไข้ว่า ปอดขวานั้นยากแก่การที่จะทำให้มันดีขึ้นแล้ว

วันนั้นน้องก็ยังมีความสุข นั่งอ่านหนังสือและมีคนมาเยี่ยมตามปกติ เพราะว่าอาการโดยรวมน้องไม่ได้ดูเหมือนคนป่วยอยู่แล้ว และพรุ่งนี้น้องจะได้กลับบ้านแล้ว น้องยิ่งมีความสุขมากขึ้น