5 เม.ย. 2551

วันนี้พวกเราได้แบ่งกันแอบไปทำตามแผนที่ตกลงกันไว้ โดยไม่ให้น้องสาวรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โดยที่พวกเราจะเอาผลจากการตรวจที่โรงพยาบาลย่านพญาไท ไปให้แพทย์ที่เชื่อใจได้ท่านหนึ่งที่โรงพยาบาลแห่งแรกย่านพระรามหก ซึ่งสมาชิกบางคนในครอบครัวของเราก็เคยรับการตรวจกับแพทย์คนที่ไปหาในวันนี้ ทุกคนต่างก็แกล้งบอกว่ากับน้องสาวว่าพวกเรามีธุระที่แตกต่างกันไป และแอบไปเจอกันที่โรงพยาบาล เมื่อพบกับแพทย์ท่านนั้น เมื่อแพทย์ดูฟิล์มเอกซเรย์ต่างๆ แล้วก็บอกว่า ผลก็คือน้องสาวเป็นมะเร็งแน่นอน เพราะว่าผลจากแลปนั้นไม่น่าจะผิดเพี้ยนไปแล้ว และพวกเราก็ยังสอบถามแพทย์อีกว่า แล้วทำไมที่แพทย์ทางด้านปอดที่โรงพยาบาลพระรามหกนี้จึงยืนยันว่าน้องเป็นวัณโรค เพราะว่าคุณพ่อบอกพวกเราเสมอว่า ครั้งนี้ยังเป็นเรื่องที่โชคดีที่ตรวจพบ โดยที่น้องสาวไม่ได้บ้าจี้ไปรับยารักษาวัณโรคกลับมาทานนานถึงหกเดือน แล้วถึงจะมารู้ภายหลังว่ารักษาผิดโรค ซึ่งถ้าถึงตอนนั้นไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็ไม่สามารถหาลูกสาวมาคืนได้แล้วแน่นอน หลังจากนั้นพวกเราก็กลับไปที่โรงพยาบาลย่านพญาไทอีกครั้ง เพื่อสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมกับแพทย์ด้านปอดที่เป็นญาติ ซึ่งท่านก็ได้แต่แนะนำว่า ให้ไปพบกับแพทย์ทางด้านเคมีบำบัด เพราะท่านไม่ได้มีความชำนาญในเรื่องนี้มากนัก พวกเราเลยถามแพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติว่าท่านสงสัยว่าน้องเป็นมะเร็งจากจุดไหน ท่านก็ตอบทันทีว่า “จากที่น้องสาวยกมือไหว้” แล้วเห็นเล็บของน้องเป็นหลังเต่า

จากนั้นแพทย์ทางด้านปอดที่เป็นญาติก็แนะนำแพทย์คีโมให้ว่าเป็นแพทย์ที่เก่งทางด้านเคมีบำบัด โดยที่ท่านลองโทรเช็คให้ว่าแพทย์คนนั้นเข้าวันไหนและกี่โมง แต่เพราะว่าแพทย์ทางด้านเคมีบำบัดคนนี้ประจำอยู่หลายโรงพยาบาลเอกชน โดยที่แน่นอนแพทย์คีโมท่านนี้เข้าที่โรงพยาบาลเอกชนทั้งสองแห่งที่น้องไปใช้บริการ นั่นก็คือโรงพยาบาลย่านพระรามหกและโรงพยาบาลย่านพญาไท นอกจากนั้นยังเป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงที่โรงพยาบาลรัฐชื่อดังย่านพระรามหก

เวลาที่จะพบแพทย์ท่านนี้ได้เร็วที่สุด จะเป็นช่วงเช้าวันที่ 6 เมษายน 2551 ก่อนเที่ยงที่โรงพยาบาลย่านพระรามหกที่วินิจฉัยน้องเราผิด เราจึงรีบนัดให้ในวันรุ่งขึ้นทันที เพราะคุณพ่อมักจะเปรยเสมอว่า “ช้าหนึ่งวัน เราก็แพ้มะเร็งไปหนึ่งวัน” เราจึงรีบดำเนินการทุกอย่าง โดยที่น้องชายทั้งสามคนรีบหาข้อมูล ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับโรคนี้ แม้กระทั่งขั้นตอนก่อนการรักษา วิธีการรักษา ผลของการรักษา ผลข้างเคียงของการรักษาและเรื่องต่างๆ ทั้งหมดของยาเคมีบำบัดแต่ละชนิด เพราะว่าทางครอบครัวมีนิสัยรักการอ่านทุกคน และค้นหาข้อมูล ข้อมูลจึงเรียกว่าหนาแน่นมาก แต่ ณ วันนั้นน้องสาวยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวของเธอ

แต่การที่ช่วงเช้าวันนั้นที่พวกเราแอบหนีกันออกไป คุณพ่อก็พยายามปลอบใจน้องสาว โดยที่คุณพ่อก็ถึงขั้นร้องไห้ ซึ่งในชีวิตนี้ของพวกเราแทบจะไม่เคยเห็นน้ำตาของคุณพ่อเลยก็ว่าได้ คุณพ่อไม่ได้บอกน้องโดยตรงว่าน้องเป็นโรคอะไร แต่คุณพ่อแค่แสดงความคิดเห็นแบบเกลี้ยกล่อมน้องว่า ไม่ว่าจะเป็นโรคอะไร และอาจจะต้องคีโม เพื่อให้แน่ใจว่าจะทำให้หายจากโรค น้องสาวก็ควรจะรับการรักษา ซึ่งเรียกว่า ณ เวลานั้นน้องสาวก็ยังงงๆ และเก็บเงียบไม่ได้พูดอะไร และก็ออกไปทำงานตามเดิม คงจะไม่แปลกที่น้องจะงงๆ เพราะความรู้รอบตัวที่เราทราบกันว่า การรักษาคีโมนั้น เป็นการรักษาสำหรับโรคมะเร็ง

พอหลังจากที่พบแพทย์เสร็จเรียบร้อย ปกติทุกวันเสาร์เราไม่ต้องทำงาน แต่เราก็จะมาอยู่ที่ทำงานกับน้องเพื่อใช้ช่วงเวลานั้นอยู่ด้วยกัน เมื่อมาถึงที่ทำงานน้องและเราก็นั่งอยู่ข้างๆ น้องๆ คงเริ่มรู้สึกแปลกๆ แต่เพราะความเฉลียวฉลาดของน้องๆ น่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวน้องเอง และน้องโทรไปหาเพื่อนและคุยกับเพื่อนในขณะที่เราก็อยู่ข้างๆว่า วันนี้คุณพ่อแปลกๆ อยู่ๆ ก็บอกน้องว่าให้ไปคีโม ทั้งน้องและเพื่อนของน้องก็เริ่มสงสัย เพราะว่าการรักษาด้วยวิธีคีโมน่าจะทำต่อเมื่อเป็นโรคมะเร็ง น้องเป็นคนฉลาด ขณะคุยกับเพื่อน น้องก็พยายามหันมาเก็บคำตอบจากสีหน้าของเรา ทุกคนในครอบครัวก็ยังพยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติเหมือนเดิม

เย็นนี้พวกเราไปทานข้าวเย็นด้วยกันทั้งครอบครัว ตกดึกคุณพ่อก็แกล้งหันมาบอกเราต่อหน้าน้องว่า พรุ่งนี้ให้ไปโทรนัดแพทย์ว่าจะเข้าไปเลยได้หรือไม่ ซึ่งพวกเราไม่ได้บอกน้องตรงๆว่า พวกเราได้ทำการนัดกับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางด้านเคมีบำบัดไว้ให้แล้ว