13 เม.ย. 2551

วันสำคัญอีกวันก็มาถึง น้องตื่นขึ้นมาก็ยังสดชื่นเหมือนปกติ และจู่ๆ พยาบาลก็เดินเข้าเริ่มให้ยากันตั้งแต่สิบโมงเศษๆ ในตอนเช้า โดยการเริ่มที่ยาแก้แพ้ ตามด้วย Cisplatin และตามด้วย Gemza ซึ่งด้วยความเลินเล่อของพยาบาลที่ปฏิบัติงานวันนั้น พอเปลี่ยนตัวยาเข้าไปเสร็จแล้ว ก็ไม่ได้อยู่ดูอาการคนไข้เลย อาจจะเพราะรีบกลับวอร์ดหรือไปดูคนไข้ห้องอื่นก็ตามเถอะ จนเมื่อยาเริ่มเข้าไปถึงที่เส้น น้องสาวก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดว่าแสบเส้นมากๆ จนแทบจะทนไม่ไหว เพราะว่ายาที่ให้หยดนั้น หยดเร็วเกินไป ซึ่งกว่าจะตามพยาบาลให้เข้ามาดู ก็ใช้ระยะเวลานานสี่ถึงห้านาที ในที่สุดพวกเราก็มารู้ภายหลังว่า เส้นเลือดเส้นนั้นได้เสียไปแล้ว และไม่สามารถเจาะเลือดหรือให้ยาเส้นนั้นได้อีก เรื่องนี้ถือเป็นประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่ของพวกเรา เพราะว่าหลังจากนั้นเวลาที่น้องต้องโดนเจาะเลือด พยาบาลทั้งหลายก็จะพยายามจิ้มเส้นนั้น ทั้งๆ ที่เรายืนยันว่าเส้นนั้นใช้ไม่ได้แล้ว แต่เพราะพวกพยาบาลเชื่อมั่นในฝีมือตนเองจึงไม่ยอมฟังคนไข้ เมื่อจิ้มเข้าไปแล้วไม่ได้ ก็เริ่มที่จะคว้านไปทางซ้ายที ขวาที เพื่อยืนยันให้คนไข้เห็นว่าพยาบาลมีฝีมือ เมื่อหมุนซ้ายที ขวาทีอยู่พักใหญ่แล้วไม่ได้อะไร ก็จะเริ่มหน้าเสีย เริ่มที่จะบอกคนไข้ว่า ต้องขอโทษด้วยต้องขอเจาะใหม่ พวกเราถึงไม่เคยเข้าใจว่า ทำไมพยาบาลหลายคนถึงไม่เชื่อในเรื่องที่คนไข้ที่เขารู้จักตัวเองมากที่สุดบอกไว้

ในช่วงที่ให้ยาอยู่ทั้งวันนี้ พวกเพื่อนๆ ญาติๆ ของน้องสาวผลัดกันมาให้กำลังใจกันเต็มที่ เพราะว่าน้องสาวเป็นคนชอบมีคนอยู่รอบข้างมากๆ เมื่อให้ยาเสร็จเรียบร้อย ก็เป็นช่วงอาหารเย็นของน้อง ซึ่งผลข้างเคียงของยาคีโมเริ่มออกฤทธิ์กับน้องทันที ปกติน้องทานข้าวได้ ก็เปลี่ยนเป็นทานได้เพียงแค่ไม่กี่คำ จนเพื่อนๆ ที่น่ารักของน้องก็ให้กำลังใจ โดยการเอาไงเอากัน ไปหยิบช้อนมานั่งทานอาหารคนป่วยเป็นเพื่อน เพื่อสร้างกำลังใจให้ แต่น้องก็ทานไม่ได้จริงๆ เลยต้องเป็นอันว่าน้องทานได้เพียงแค่หนึ่งในสามจากที่ปกติทาน

แต่ผลข้างเคียงของยาคีโมไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น น้องสาวเริ่มมีอาการคลื่นไส้และอาเจียนหลังอาหารเย็นทันทีหนึ่งครั้ง เราจึงรีบไปถามพยาบาลว่ามียาแก้คลื่นไส้ให้น้องหรือไม่ พยาบาลได้แต่บอกว่าต้องขอดูอาการก่อน ถึงจะแจ้งแพทย์คีโมได้ถูกว่าเป็นอย่างไร หรือพูดภาษาชาวบ้านก็คือ รอให้เอิ๊ก...อ๊ากมากกว่านี้ซะก่อน แล้วเดี๋ยวจะแจ้งแพทย์คีโมให้ น้องเราก็ใจสู้อยู่แล้ว ทนอยู่จนถึงประมาณสองทุ่มเศษๆ ก็ไม่ไหว อาเจียนออกมาซะสองถึงสามยกใหญ่ เมื่อน้องอาเจียนรอบแรกออกมา พยาบาลกลับหันมาบ่นพวกเราว่าให้น้องทานอะไรไป ทำไมถึงอาเจียน เราก็ได้แต่งงๆ และบอกไปว่าทานแค่ข้าวไม่กี่คำกับผัดผักธรรมดาสองสามคำเท่านั้น พยาบาลก็รีบไปแจ้งแพทย์คีโม รอว่าแพทย์คีโมยอมให้ยาแก้อาเจียน นั่นก็ถึงเวลาที่ยกสองออกมา กว่าที่จะยอมฉีดยาให้ก็ประมาณสี่ทุ่มเศษๆ พอเริ่มฉีดยาแก้อาเจียนให้ น้องสาวก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นและเริ่มมีอาการต่อไปนั่นก็คือร้อนไปทั้งไขสันหลังจนปวดหลัง และร้อนตรงบริเวณต่อมน้ำเหลืองที่คอ จึงทำให้หลับไม่ได้ทั้งคืน เราเลยแอบเริ่มคิดในใจ เนี่ยหรือยาที่ไม่ค่อยมีผลข้างเคียง เรายังไม่รู้เลยว่าจะมีอาการอะไรเพิ่มจากนี้อีกหรือไม่ และสรุปคืนนั้นน้องสาวก็หลับไม่สนิทอีกเลย เพราะอาการที่เจ็บปวดที่ไขสันหลังและอาการร้อนที่ยาวิ่งไปทั่วตัว ซึ่งคนปกติอย่างเรา พอคิดว่ายาวิ่งไปทั่วตัว ก็น่าจะดี แต่ใครจะรู้เท่าคนที่โดนให้ยาเองว่ามันทรมานซักแค่ไหน