25 มี.ค. 2551

วันนั้นน้องสาวได้ไปพบแพทย์ทางด้านอายุรกรรมคนเดิมอีกครั้ง อาการไอแห้งๆ ของน้องยังคงเป็นเหมือนเดิม ดังนั้นน้องจึงต้องรับการเอกซเรย์ปอดเพื่อตรวจเช็คอีกครั้ง น้องสาวได้บอกแพทย์เพิ่มเติมเกี่ยวกับตุ่มต่างๆ ที่ต่อมน้ำเหลือง แพทย์อายุรกรรมจึงได้ส่งน้องให้ไปรักษาต่อกับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางด้านปอด เพื่อช่วยวินิจฉัยเกี่ยวกับอาการไอนี้ น้องสาวมีแจ้งแพทย์ทางปอดไปว่าน้องเคยเป็นโรคหอบเมื่อตอนเด็กๆ แต่หายขาดไปแล้วสิบกว่าปี แต่ผลที่ออกมาจากเอกซเรย์นั้น แพทย์วินิจฉัยว่าน้องเป็น "โรควัณโรค" เพราะว่ามีหมอกขาวๆ ที่ปอดขวา ทั้งๆ ที่น้องมีอาการไอแห้งๆ ไม่มีเสมหะ และแพทย์ได้ให้น้องไปทำเอกซเรย์เพิ่มอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ที่ปอดขวาของน้องสาวก็ยังมีหมอกอีกเช่นเดิม ทั้งๆ ที่น้องสาวมีแจ้งแพทย์ทางปอดไปอีกด้วยว่าที่คอบริเวณไหปลาร้ามีตุ่มๆ ขึ้นที่ข้างขวาหลายเม็ด และที่ข้างซ้ายอีกตุ่มหนึ่งที่เป็นเม็ดใหญ่กว่าเพื่อน และตุ่มๆ เหล่านี้ได้เกิดขึ้นหลังจากที่ทานยาที่แพทย์อายุรกรรมให้ไปแล้วหนึ่งอาทิตย์ นอกจากนั้นเริ่มมีอาการปวดบริเวณตุ่มๆ เหล่านั้นอย่างมาก และน้ำหนักได้ขึ้นถึงสองกิโลกรัม แพทย์จึงให้น้องส่งเสมหะให้สามวันเพื่อตรวจเช็คเชื้อและยังมีการฉีดยาตรวจเช็ควัณโรค (Tuberculosis) เพิ่มอีกด้วย และแพทย์ก็นัดน้องอีกครั้งในวันที่ 27 มีนาคม 2551

หลังจากนั้นน้องกลับมาเล่าให้ฟังว่าแพทย์วินิจฉัยว่าเป็นวัณโรค และความที่น้องรักเราและเป็นห่วงอยากให้เราไปตรวจเช็คด้วย ซึ่งเราก็ปฏิเสธทันที เพราะว่าวัณโรคเป็นโรคติดต่อและเราสนิทกันมาก จึงไม่ถือสาเวลาหยอกล้อกัน ดังนั้นตั้งแต่วันที่น้องเริ่มไอจนถึงวันนี้ จึงนับครั้งไม่ถ้วนเลยที่น้องสาวไอใส่หน้าเราเพื่อแกล้งเรา เราจึงบอกน้องสาวว่าเป็นไปไม่ได้ที่น้องสาวจะเป็นโรควัณโรค เพราะวัณโรคเป็นโรคติดต่อ แต่เราไม่เคยมีอาการไอเลย ทั้งๆ ที่น้องได้ไอใส่หน้าเรามานานมากแล้ว น้องสาวเลยบอกว่าแพทย์ให้น้องไปส่งเสมหะ เพื่อตรวจเชื้อทั้งหมดสามวัน และฉีดยาเพื่อตรวจสอบว่าเป็นวัณโรคหรือไม่อีกด้วย

น้องสาวได้ส่งเสมหะครบทั้งสามวัน ซึ่งทุกๆ เช้าน้องสาวต้องพยายามคัดเพื่อให้ได้เสมหะ บางวันต้องพยายามอยู่เกือบสิบนาที จนเรารู้สึกสงสารน้อง บอกให้น้องไปบอกแพทย์ว่าไม่มีเสมหะ แต่น้องสาวก็พยายามหาเสมหะไปส่งจนครบ ซึ่งคนรับเสมหะยังบ่นกับน้องสาวว่า ในถ้วยที่เอามาส่งนั้นแทบจะไม่มีเลย แต่นั่นคือน้องได้พยายามอย่างที่สุดแล้ว