4 มิ.ย. 2551

ไม่รู้ว่าคนไข้โรคมะเร็งจะต้องทรหดแบบนี้ทุกคนหรือไม่ ที่เคยๆ ได้ยินมาตลอดก็คือ คนไข้ควรจะพักผ่อนมากๆ แต่ตั้งแต่รักษากันมาประมาณสองเดือนนั้น รู้สึกว่าวันๆ น้องต้องอยู่บนท้องถนนที่รถติดตลอด เพราะแพทย์คีโมนัดบ่อยมากๆ จนเรายังรู้สึกว่าแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลยในแต่ละวัน เรียกว่าทัวร์โรงพยาบาลมากกว่า ประมาณสามถึงสี่วันต่อสัปดาห์

เช้านี้น้องดูทรุดโทรมลงไปมาก เพราะว่าท้องเสียและนอนไม่ได้ ทั้งยังอาการเหนื่อยที่หนักเอามากๆ แต่น้องก็เตรียมตัวไปคลินิกเพื่อฉายแสง ซึ่งวันนี้จะเป็นวันที่สองของการฉายแสงที่คลินิกนั้น เมื่อไปถึงน้องก็เข้าไปฉาย หลังจากนั้นเราก็เริ่มสงสัยเกี่ยวกับการฉายแสงมากขึ้น เพราะว่าเราก็เห็นรอยแต้มการฉายบนตัวน้อง ส่วนน้องก็สงสัยว่าการฉายแสงเนี่ย ทำไมเขาถึงขีดให้เป็นรอยการฉายเพียงด้านหน้า ด้านหลังไม่มีการขีดอะไรเลย แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรว่ามันจะตรงกันทุกครั้ง เพราะทุกๆ ครั้งก็จะมีการฉายที่ด้านหลังด้วย แค่นั้นยังไม่พอ น้องบอกเราว่าอุปกรณ์ที่ช่วยในการบังทิศทางของแสงคือ กรวยกรอกน้ำทั่วไป เมื่อได้ยินเราก็ได้แต่อึ้ง “ที่คลินิกใช้กรวยกรอกน้ำมาช่วยบังส่วนที่ไม่ต้องการให้แสงโดน” และเมื่อน้องถูกฉายแสงแล้วเดินออกมา น้องเริ่มเดินเหินแบบเหนื่อยๆ ตลอดเวลาแล้ว

พอตกตอนเย็นทุกอย่างก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น ท้องเสียก็ยังมีอยู่ เริ่มอาเจียนหนักมากขึ้นอีกด้วย และอาการเหนื่อยยิ่งแย่ลงไปอีก เพราะน้องเหนื่อยจนแทบจะเดินไม่ไหวแล้ว แต่น้องไม่อยากเป็นคนป่วยที่อ่อนแอ ก็ยังพยายามกัดฟันสู้ช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุด และคืนนี้น้องก็ไม่ได้นอนอีกเช่นเคย เพราะน้องไม่สามารถนอนราบได้อีกแล้ว เพราะมีอาการแน่นหน้าอก พวกเราเลยปรึกษากันว่าพรุ่งนี้ไปพบแพทย์ทางคีโม แล้วพวกเราคงต้องแจ้งแพทย์คีโมว่าพวกเราจะเปลี่ยนไปเป็นการฉายแบบสามมิติแน่นอน