30 พ.ค. 2551

วันนี้พวกเราอยากจะเป็นกำลังใจให้น้องสาวกันทุกคน จึงมากันพร้อมหน้าเพื่อไปที่คลินิกแพทย์ฉายแสง และเมื่อไปถึง พวกเราอาจจะนึกภาพคลินิกเป็นคนละแบบกับความเป็นจริง เลยได้แต่ต่างคนต่างเงียบไว้ และเมื่อแพทย์ฉายแสงขีดบนร่างกายน้องเพื่อการฉายแสง พวกเราก็เห็นความสะเพร่าของพยาบาลที่นี่ทันที เนื่องจากน้องสาวเป็นผู้หญิง ในระหว่างที่แพทย์ฉายแสงกำลังทำการที่จะขีดเส้นบนร่างกายของน้อง พยาบาลได้วิ่งเข้าไปในห้อง โดยเอาเอกสารเพิ่มเติมเข้าไปให้ แต่เชื่อหรือไม่ว่าพยาบาลไม่ใส่ใจเพียงพอกับการที่จะวิ่งเข้าไป และปิดประตู โดยทิ้งประตูอ้าไว้แบบนั้น ลองคิดถึงว่าถ้ามีคนเดินผ่านไปมา น้องสาวจะรู้สึกอย่างไร เพราะที่ผ่านมาพยาบาลที่โรงพยาบาลยังรู้จักใช้ม่านหรืออะไรก็ตามปิดให้คนไข้ มิใช่โล่งโจ้งแบบนี้ เรื่องความใส่ใจแบบนี้จึงทำให้พวกเราผิดหวังกัน และน้องชายถามย้ำแพทย์ฉายแสงอีกครั้งว่า การฉายแสงที่ผ่านหัวใจของแพทย์ฉายแสง ท่านมั่นใจได้อย่างไรว่าจะไม่เกิดผลกระทบกับหัวใจเลย เพราะน้องชายไม่อยากให้น้องหายจากมะเร็ง และอีกไม่กี่ปีจะต้องมาทำบายพาส(by pass)หัวใจแทน น้องชายย้ำถามอีกหลายครั้ง คำตอบของแพทย์ฉายแสงก็ดูเหมือนจะเลี่ยงๆ ตลอด โดยที่แพทย์ฉายแสงสรุปแบบงงๆว่า แสงแค่นั้นไม่สามารถทำอันตรายหัวใจได้

หลังจากที่ออกจากคลีนิก พวกเราก็เริ่มลังเลที่จะฉายสองมิติดี หรือสามมิติดี เพราะการฉายแบบสองมิติเป็นการฉายแสงแบบสาดโดยรวมทุกจุด แม้ว่ามันจะสามารถทำลายมะเร็งได้ในวงกว้าง แต่นั่นก็หมายถึงการทำลายอวัยวะส่วนที่ดีที่โดนลำแสงไปด้วย ทำให้ผลข้างเคียงนั่นจะมากกว่าแบบสามมิติ พวกเราไม่อยากให้น้องรู้สึกทรมานกับการฉายแสง เพราะที่ผ่านมาการรับยาคีโมก็ทรมานเอาเรื่องอยู่แล้ว