การต่อสู้กับมะเร็งปอดของพิมลมาลย์

ครอบครัวใหญ่ที่มีพี่น้องมากและพ่อแม่ ใครจะเชื่อว่าครอบครัวของเราเป็นครอบครัวใหญ่ที่มีแต่ความสุขมาตลอด ทุกวันอาทิตย์คนในครอบครัวก็จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวัน ทานข้าวกันไปพูดคุยกันไป ถกเถียงและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องต่างๆ มากมาย พวกเราเชื่อในเรื่องของการให้ ดังนั้นทุกคนในครอบครัวถึงเชื่อเสมอว่าวันอาทิตย์คือ วันๆ หนึ่งที่พวกเราจะให้กับคนที่พวกเรารัก ถึงแม้แต่ละคนจะต่างวัย ต่างความคิด...เพียงแต่วันนั้นพวกเราก็ต้องการเพียงแค่อยู่ด้วยกัน

ไม่เพียงแค่วันอาทิตย์เท่านั้นที่พวกเราจะใช้เวลาอยู่ร่วมกัน ทุกๆ เย็นพวกเราก็จะนั่งกินข้าวเย็น ดูหนัง เล่าเรื่องของตัวเองในวันนั้นๆ และทุกวันเสาร์ตอนเย็นพวกเราก็จะทานมื้อเย็นด้วยกัน พี่น้องเป็นกำลังใจให้กันเสมอ ช่วยกันคิดช่วยกันทำเสมอ

เพียงแต่ว่าเดือนธันวาคม 2551 ซึ่งปกติน่าจะเป็นเดือนแห่งความสุขของพวกเราในครอบครัวกลับกลายเป็นช่วงเวลา โศกนาฏกรรมของครอบครัวเรา ที่พวกเราต้องสูญเสียแก้วตาดวงใจของพวกเรา โดยที่ไม่ได้มีใครในครอบครัวเตรียมรับกับเหตุการณ์เช่นนี้ เพราะว่าโรคร้ายได้พรากพี่น้องของเราไปอย่างรวดเร็วและกะทันหัน

พิมลมาลย์เป็นลูกคนที่สองของครอบครัว อายุเพียงสามสิบต้นๆ เธอเป็นคนมีอารมณ์ขัน ร่าเริง ยิ้มแย้มอยู่เสมอ ฉลาด มองโลกในแง่ดี ไม่เคยยอมแพ้กับอุปสรรคต่างๆ ในชีวิต แต่ภายในเธอเป็นคนอ่อนไหวที่ใส่ใจในทุกๆ คนที่อยู่รอบข้าง ถ้าเธอทำประโยชน์อะไรให้ใครได้ เธอไม่เคยแม้แต่จะนิ่งเฉย โอบอ้อมอารี กตัญญูกตเวที รักพี่น้อง และเพื่อนฝูงมาก ความดีในตัวของเธอนั้นมากจนไม่สามารถจะพรรณนาออกมาได้หมด แต่แล้วความโชคร้ายก็มาเยือนเธอ เพราะว่าวันที่ 4 เมษายน ผลทางการแพทย์ก็ออกมาว่าเธอเป็นโรคร้ายยอดนิยม “โรคมะเร็งปอด” เป็นมะเร็งปอดที่เกิดกับผู้หญิงที่ไม่เที่ยว ไม่สูบบุหรี่

เมื่อเธอทราบแต่เพราะเธอเป็นคนเข้มแข็ง เธอตัดสินใจที่จะกัดฟันสู้และจะรับการรักษาไปพร้อมกับกำลังใจของคนในครอบ ครัว ญาติมิตรและเพื่อนฝูง ซึ่งจริงๆ แล้วเธอเริ่มไปพบแพทย์เกี่ยวกับอาการไอของเธอตั้งแต่กลางเดือนมีนาคม แต่เป็นเพราะแพทย์วินิจฉัยผิด และให้การรักษาที่ผิดจนทำให้เธออยู่ในระยะลุกลาม ซึ่งยากแก่การรักษา แต่เธอก็ไม่เคยถือโทษโกรธอะไรแพทย์คนนั้น ทุกๆ ครั้งที่เพื่อนฝูงมาเยี่ยมหรือแม้กระทั่งญาติ เธอกลับเล่าออกมาเป็นลักษณะขำขัน เธอเป็นผู้หญิงที่มีใจสู้ อดทนอย่างมาก ชีวิตคนเราจะต้องมีความหวัง เพราะความหวังจะสามารถทำให้ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ไปได้ ตลอดเวลาแปดเดือนและสองวันที่เธอต่อสู้กับโรคร้ายนี้มาเธอไม่เคยยอมแพ้กับ โรคร้ายเลย เพราะเธออยากจะทำเพื่อทุกคนที่เป็นกำลังใจให้เธอ เธอไม่ยอมแพ้เพื่อคนที่เธอรักแม้แต่วินาทีสุดท้ายที่เธอจากไป

ทุกคนในครอบครัวเฝ้าหวังว่า "ปาฎิหาริย์" จะเกิดขึ้นในครอบครัวของเราตลอดมา ทุกคนอยากจะขอบคุณในความอดทนของเธอที่ต่อสู้กับโรคร้ายมากับพวกเราจนถึง วินาทีสุดท้าย พวกเราอาจจะเห็นแก่ตัวที่พยายามผลักดันให้เธอต่อสู้กับตัวโรคร้ายด้วยความ ทรมานทางกายด้วยการรักษาแบบเคมีบำบัดมาตลอดแปดเดือน แต่เธอมิเคยปริปากทำให้คนในครอบครัวไม่สบายใจเลย ความตั้งใจสุดท้ายของเธอก่อนที่เธอจะจากไปนั้นคือเธอต้องการจะอุทิศตนให้กับ คนเป็นโรคร้ายนี้ และเธอตั้งใจจะสื่อในทุกๆ ประสบการณ์ที่เธอประสบมาให้เป็นอุทาหรณ์ให้กับทุกๆ คน เพื่อเป็นแนวทางในการตัดสินใจในการรักษา

ถ้อยคำที่เธอเก็บไว้ในมือถือเพื่ออ่านให้กำลังใจตัวเอง

"ทุกสิ่งจะต้องดีขึ้นเองเมื่อเวลาผ่านไป
ทุกอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลงเสมอๆ
ขอเพียงแต่ให้คุณรอ อย่าใจร้อน อย่า
เพิ่งยอมแพ้ สิ่งแย่ๆ ที่ทำร้ายคุณอยู่ก็
จะหมดอายุไขและ ค่อยๆ ไปจากคุณ
ฟ้าหลังฝน มันมักจะปลอดโปร่ง"

เพราะความเป็นคนดีของเธอ และที่เธอบำเพ็ญเพียรศีลต่างๆ มาตลอดชีวิตและมากที่สุดในช่วงแปดเดือนที่ผ่านมา ทุกคนในครอบครัวและเพื่อนฝูงได้แต่หวังว่า ความดีเหล่านั้นของเธอ จะทำให้เธอไปสู่ดินแดนที่ใครๆ ก็เรียกว่า “สวรรค์”