1 ก.ค. 2551
วันอังคารที่ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2551
Tuesday 1 July 2008
หลังจากเจาะเลือด ต้องรออีกประมาณชั่วโมงครึ่งในการเข้าพบแพทย์คีโม คำถามเดิมมาถึงอีกจนได้ ทานยาคีโมมากี่วันแล้ว น้องสาวแจ้งแพทย์คีโมไปว่าน้องยังเจ็บแผลที่ผ่าตัดอยู่ สงสัยแพทย์คีโมไม่ได้เห็นหน้าน้องนาน จู่ๆ วันนี้ก็มาด้วยมุขใหม่ “ผมว่าคุณควรจะมีแพทย์ทางด้านหัวใจคนใหม่” พวกเราก็ได้แต่งุนงง เพราะว่าน้องก็มีแพทย์ทางหัวใจที่ใส่ใจน้องดีมากอยู่แล้ว ตอนที่พักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลย่านพระรามหกนี้แพทย์ทางหัวใจก็มาเยี่ยมวันละสองรอบในบางวัน
แพทย์คีโมหันไปสั่งพยาบาลถามถึงแพทย์ทางด้านหัวใจคนใหม่ว่า “ช่วยเช็คซิว่าแพทย์....เข้าตรวจวันไหนบ้าง” พยาบาลก็รีบไปเช็คให้และวิ่งกลับมาบอกเพียงว่า “แพทย์...เข้าตรวจวันนี้ แต่ประมาณหกโมงเย็นค่ะ” แพทย์คีโมก็หันมาบอกน้องว่า “งั้นวันนี้คุณก็เข้ามาพบแพทย์...ทางด้านหัวใจละกัน” แพทย์คีโมหันไปสั่งพยาบาลให้จัดการเรื่องนัดให้เสร็จ นอกจากนั้นแพทย์คีโมก็หันมาบอกว่า “เดี๋ยวคุณไปนัดทำคอมพิวเตอร์สแกนด้วย” เป็นคำพูดที่พวกเรางงมาก เพราะเมื่อวันก่อนเรามีถามแพทย์คีโมไป ท่านเพิ่งจะบอกพวกเราว่าไม่จำเป็น จู่ๆ ก็มาบอกให้ไปทำ แค่นั้นยังไม่พอ ท่านยังบอกต่อว่า วันนี้คุณต้องเข้าไปที่โรงพยาบาลรัฐที่แพทย์คีโมประจำอยู่อีกที่หนึ่ง เพื่อเข้าไปนัดทำคอมพิวเตอร์สแกน พวกเรายิ่งงงกันเข้าไปใหญ่ ถามแพทย์คีโมว่าทำไมไม่ให้เราทำคอมพิวเตอร์สแกนที่โรงพยาบาลเอกชนย่านพระรามหกแห่งนี้ ในเมื่อเรายินยอมที่จะจ่ายมากกว่าอยู่แล้วเพื่อความสบายของน้อง เพราะเราเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องคิวยาวที่โรงพยาบาลรัฐ ดั้งนั้นเราก็เลยตัดสินใจบอกแพทย์คีโมไปว่า น้องคงยังไปทำเรื่องจองคอมพิวเตอร์สแกนที่นั่นไม่ไหว แพทย์คีโมก็เริ่มมุขใหม่ทันที งั้นให้พี่สาวไปแทน ซึ่งเราไม่เข้าใจทันทีว่าแพทย์คีโมทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่อะไรที่ทำให้น้องได้เราก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว
ฟังๆ ดูแล้วสงสัยวันนี้น่าจะเหนื่อยเอาเรื่อง พร้อมกับพยาบาลมาแจ้งต่อว่านัดแพทย์หัวใจท่านใหม่ให้แล้วได้ประมาณหกโมงครึ่งตอนเย็น แพทย์คีโมไม่มีใจคิดถึงคนไข้หรืออย่างไรไม่รู้ เพราะว่าสองโรงพยาบาลนี้ไม่ได้ห่างกันไกลมาก แพทย์คีโมลืมนึกว่า ถ้าเราเข้าไปที่โรงพยาบาลรัฐ ถึงน้องจะไม่ต้องเข้าไปเอง น้องก็ต้องรอเราที่ไหนสักแห่งที่หน้าโรงพยาบาลอยู่ดี เพราะว่าพวกเราต้องกลับมาหาแพทย์ทางหัวใจคนใหม่ที่โรงพยาบาลเอกชนย่านพระรามหกอีกทีตอนเย็น ไม่รู้ว่าแพทย์คีโมคิดยังไงถึงได้บอกให้ทำแบบนี้ เพราะว่าน้องรักเรามากเช่นกัน จึงไม่มีทางทิ้งให้เราไปดำเนินเรื่องคนเดียวอยู่แล้ว แต่เนื่องจากปัญหาเรื่องที่จอดรถ ทำให้น้องกับคุณแม่ไปรอเราที่อื่น
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราจะต้องไปจัดการทุกอย่างเองที่โรงพยาบาลรัฐย่านพระรามหก ซึ่งบอกตรงๆ เลยว่า ถ้าใครไม่จำเป็นเรื่องค่าใช้จ่ายก็อย่าเข้าไปแย่งที่กับเขาเลย เพราะว่าถ้าท่านพอที่จะทำสแกนพวกนี้ที่โรงพยาบาลเอกชนไหว ก็ไปทำที่โรงพยาบาลเอกชนเถอะ เพราะว่าถ้าท่านมาทำที่โรงพยาบาลรัฐ ก็เท่ากับว่าท่านแย่งโอกาสของคนบางคนไป นอกจากนั้น ขั้นตอนการเดินเรื่องเอกสารก็นานมาก เพราะว่าเราต้องอยู่ที่นั่นเพื่อนัดทำคอมพิวเตอร์สแกนตั้งแต่บ่ายโมงตรง กว่าจะเสร็จก็ประมาณบ่ายสามครึ่ง เราต้องขึ้นไปพบแพทย์คีโมคนเดิมที่โรงพยาบาลรัฐอีกครั้ง เราก็ถามแพทย์คีโมตรงๆ ว่าทำไมไม่ให้ไปทำที่โรงพยาบาลเอกชน เราว่ามันน่าจะสะดวกกว่าเยอะ แพทย์คีโมก็บอกว่าที่นี่น่าจะดีกว่า เพราะใช้แพทย์ฝึกหัดทำ เมื่อได้รับคำตอบเราก็ได้แต่งง
เรื่องคิวที่ได้นั้นก็ไม่ได้ง่ายเลย วันนี้เป็นวันที่ 1 กรกฎาคม แต่คิวแรกที่ว่างคือวันที่ 28 กรกฎาคม และผลออกวันที่ 1 สิงหาคม ซึ่งก็เท่ากับใช้ระยะเวลาหนึ่งเดือนเต็ม แต่ถ้าเป็นโรงพยาบาลเอกชนก็สามารถรับผลได้ ณ วันที่ทำสแกนเลย และสามารถนัดคิวการทำสแกนได้ทันที ไม่ยากเย็นแบบนี้ เราเลยเริ่มสงสัยว่าผลจะออกมาทันความจำเป็นหรือไม่ เมื่อดำเนินเรื่องเสร็จเราก็เลยโทรหาน้อง จากนั้นคุณแม่และน้องก็มารับเราเพื่อไปทานข้าวกลางวันกัน
น้องถึงจะได้ทานข้าวเที่ยงก็เกือบสี่โมงเย็นแล้ว เพราะพวกเราไม่รู้ว่าจะใช้ระยะเวลานานขนาดนี้ และน้องก็เกรงใจที่เราจะต้องลงไปวิ่งตึกนั้นที ตึกนี้ที และน้องรู้สึกกระดากใจที่จะไปทานข้าวก่อนเรา แต่จริงๆ แล้วเราไม่ควรจะไปทำตามที่แพทย์คีโมบอกให้ไปสแกนที่นั่นเลย เพราะนั่นเท่ากับเป็นวิบากกรรมของวันนี้ ซึ่งก็ยังไม่เสร็จสิ้น เพราะว่าหลังจากทานข้าวกลางวันเสร็จ พวกเราก็ต้องกลับมาที่โรงพยาบาลเอกชนย่านพระรามหกแห่งเดิม เพื่อรอพบแพทย์หัวใจคนใหม่
ที่น่าแปลกใจที่สุดคือ เมื่อพวกเราเข้าไปพบแพทย์หัวใจคนใหม่ ท่านถามพวกเราว่าทำไมถึงมาพบเขา อ้าว...แพทย์คีโมไม่ได้สื่ออะไรกันไว้เลยหรือเนี่ย แล้วมาบอกให้พวกเราเปลี่ยนแพทย์เฉยเลย เหตุผลกับเราก็ไม่ได้ให้ไว้ว่าเพราะอะไร พวกเราเลยบอกแพทย์ท่านใหม่ไปตามตรงว่า แพทย์คีโมบอกให้เรามาพบ และแพทย์คนใหม่ยังบอกพวกเราว่า ท่านประจำที่โรงพยาบาลรัฐแห่งนั้นด้วย แต่แพทย์ไม่แนะนำให้เข้าไปหาที่นั่น เพราะคนที่เข้าคิวเวลาทำแลปในแต่ละวันนั้น ยาวประมาณจากโรงพยาบาลไปถึงอีกหัวมุมถนน เราก็พอเข้าใจระบบโรงพยาบาลรัฐว่าต้องใช้ความอดทนอย่างมาก ซึ่งเราก็บอกแพทย์คนใหม่ไปตามตรงว่าแพทย์คีโมให้เราไปนัดทำคอมพิวเตอร์สแกนที่โรงพยาบาลรัฐแห่งนั้น แพทย์ก็เงียบๆ ไป
ทีนี้แพทย์หัวใจเลยบอกว่า ถ้าอย่างงั้นให้ลงไปรอตรวจคลื่นหัวใจอีกครั้งละกัน ทีนี้ยิ่งงงใหญ่แพทย์เขามีเช็คประวัติกันหรือไม่ น้องเพิ่งเข้ามาตรวจเมื่อวันที่ 20 มิถุนายน แต่พวกเราได้บอกแพทย์หัวใจท่านใหม่ว่า ระหว่างการหลับของน้องตั้งแต่หลังผ่าตัดมานี่ น้องจะหายใจสะดุดและสะดุ้งตื่นกลางดึก เพราะว่าเราเป็นคนนอนดึกและนั่งเฝ้าน้องอยู่ข้างๆ ก็จะเห็นว่าน้องหายใจสะดุดในช่วงหลับ แพทย์ก็ตรวจเช็คใหญ่เลย ไม่พบเจออะไรที่ผิดปกติ ท่านก็เลยหันไปบอกพยาบาลว่าให้ติดเครื่องเช็คหัวใจกลับบ้าน เราก็เลยเข้าไปเป็นเพื่อนน้องตอนติด ซึ่งก่อนติดโดยปกตินั้น พยาบาลจะต้องใช้กระดาษทรายขัดเบาๆ ที่ผิวหนัง และเช็ดด้วยแอลกอฮอล์ แต่เพราะว่าน้องทานยาคีโมตัวนี้จะทำให้ผิวหนังค่อนข้างบอบบาง พยาบาลก็ไม่เคยศึกษาประวัติคนไข้เช่นเดียวกัน ขัดผิวน้องซะเต็มแรง ผิวน้องก็ถลอกออกมาเยอะมาก จากนั้นก็เอาสำลีที่มีแอลกอฮอล์เช็ดต่อ น้องสาวเลยต้องร้องซะเต็มแรงว่าแสบมากๆ เราเลยต้องหันไปบอกพยาบาลบอกเกี่ยวกับผิวของน้อง พยาบาลอีกคนจึงระมัดระวังมากขึ้น แต่ใครจะรู้ว่าแผลที่พยาบาลขัดในวันนั้นทำให้น้องสาวเป็นแผลเป็นตลอดไป
หลังจากที่ติดเครื่องเทปเสร็จก็ประมาณสองทุ่มได้ จนได้วันนี้เท่ากับอยู่โรงพยาบาลทั้งวัน ขนาดคนปกติยังเหนื่อยมากขนาดนี้ ลองคิดดูถึงคนป่วยที่ปกติจะต้องได้พักระหว่างวันบ้าง กว่าน้องจะได้ทานข้าวเย็นก็ประมาณเกือบสามทุ่ม แพทย์เคยใส่ใจบ้างหรือไม่ว่าคนป่วยควรจะได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอ เพราะว่าเวลาตกดึกน้องก็นอนไม่ได้อีกอยู่ดี
ผลการตรวจเม็ดเลือดอย่างสมบูรณ์
(Complete Blood Count: CBC)
HCT/HB - 38.8/13.3
WBC - 6,700
Neutrophil - 53
Lymphocyte - 25
Monocyte - 7
Platelets - 154,000
แสดงความคิดเห็น